"i did one good thing pagi ni... rasa happy"

Ini la rasa beza bila selalu tak buat, kadang-kadang buat. Bila selalu buat, dah jadi macam rutin or dianggap sebagai tanggung jawab. tapi bila jarang-jarang buat, dapatla rasa kelainan kemanisan dalam hidup.

Macam tu la jugak bila kerja dalam bidang yang memberi servis.

Bila selalu senyum dengan pelanggan, they will feel okay biasa la orang senyum. Tapi once kita macam, people will talk about it.

Bila selalu muka kelat, sesekali senyum, then orang akan cakap jugak... Puji Puji Puji... sebab benda lain daripada selalu.

Padahal hakikatnya always kena senyum.

Same goes antara kita dengan family. Kadang-kadang hati ni jahat jugak kena bisikan syaitan. Family la orang yang kita spend more time dalam hidup. And bila kita spend more time, kita nampak la flaw here and there. We see our neighbour... terdetik dalam hati,

"bahagianya mereka" 

"ada kereta besar" 

"ada rumah besar" 

and etc... 

We want a parents macam tu jugak. But we didnt live in that family. We cannot see the flaw yang dilindungi oleh tembok batu yang tak ada orang lain pun tahu kecuali family jiran tersebut.

Lumrah hidup sebagai manusia. Bila sentiasa ada, take for granted. Nampak yang salah saja. Bila dah ditarik nikmat tu, baru nak hargai.

Lihat sekeliling...

Lihat keluarga...

Lihat kejiranan...

Lihat daerah...

Lihat negeri...

Lihat negara...

Muhasabah diri.